جمله‌ى معروفى است كه‌ اوَّلُ الْعِلْمِ مَعْرِفَةُ الْجَبَّار. [1] روايت بودن اين عبارت براى ما ثابت نشده و آن را در هيچ كتاب روايتى نديده‌ايم؛ امّا در هر صورت گفته شده است. بنده مى‌گويم:

اوَّلُ الْعِلْمِ وَ وَسَطُ الْعِلْمِ وَ آخِرُ الْعِلْمِ وَ حَقيقَة الْعِلْمِ مَعْرِفَةُ الْجَبَّارْ؛

آغاز علم، ميان علم، پايان علم و حقيقت علم، شناخت خداوند است.

علم چيزى جز خداشناسى نيست. «او» را بايد بشناسيم. آن وقت، علم و معرفت به او و اسماء او، به بقيّه‌ى حقيقت‌ها هم تراوش و سرايت مى‌كند؛ حقيقت‌ها را از راه او مى‌شناسيم.

تا خدا نباشد، تا خدا را نشناسم، چيزى نمى‌بينم. با چه چشمى، با چه گوشى، با چه احساسى، با چه عقلى و با چه ايمانى؟ همان ايمان و عقل و اراده‌اى كه او داده! لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ الَّا بَاللَّه.

/ ب‌

تا نزديكى اسم اعظم!

اگر خواستيد روزى به نزديك «اسم اعظم» برسيد- به خودش نمى‌رسيم- بدانيد كه اين كلمه است:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ وَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ الَّا بَاللَّه الْعَلى‌ الْعَظيمْ.

اين كلمه، نزديك‌ترين كلمه‌ها به اسم اعظم است. اگر روزى خيلى در تنگنا قرار گرفتيد، و مشكل جدّى پيدا كرديد، اين ذكر را با توجّه تكرار كنيد.

يكى از حاضران: صد مرتبه!

آيت اللّه مدرّسى: ايشان مى‌گويند: «صد مرتبه». من وِرْدهايش را نمى‌دانم. فقط چون واقعاً در روايات آمده است كه اين كلمه، نزديك به اسم اعظم است، بنده عرض كردم و اين را به عنوان هديه‌اى از من داشته باشيد.