[1] -/ سوگند به عزّت و جلال خودم و بزرگى و كبريايى‌ام و نور و برترى مقامم كه هيچ بنده‌اى خواسته‌ى خود را بر خواسته‌ى من مقدّم ندارد جز اين كه كارش را پريشان كنم و دنيايش را درْ هم سازم و دلش را به آن مشغول كنم و از دنيا به او ندهم؛ جز آن چه برايش مقدّر كرده‌ام. (اصول كافى، ج 4، كتاب ايمان و كفر، باب اتباع‌الهوى، حديث 2، ترجمه‌ى سيد هاشم رسولى.)

[2] -/ اصول كافى، ج 1، كتاب فضل العلم، باب المستأكل بعلمه والمباهى به، حديث 4.

[3] -/ قَدْ احْيا عَقْلَهُ وَاماتَ نَفْسَهُ، حَتّى‌ دَقَّ جَليلُهُ، وَلَطُفَ غَليظُهُ، وَبَرَقَ لَهُ لامِعٌ كَثيرُ البرقِ، فَأبانَ لَهُ الطَّريقَ، وَسَلَكَ بِهِ السَّبيلَ، وَتَدافَعَتهُ الْابْوابُ الى بابِ السَّلامَةِ، وَ دارِالاقامَةِ، وَثَبَتَتْ رِجْلاهُ بِطُمأنينِةِبَدَنِهِ فى‌ قَرارِ الامْنِ وَالْرَّاحِةِ، بِما اسْتَعْمَلَ قلبه، وَارْضى‌ رَبَّهُ.

عقل خود را زنده كرد ونفس اماره خود را كشت تا اين كه اعضاى بزرگ ونيرومند او باريك شد ودرشتى وخشونت او لطيف گشت وبارقه‌ى روشنى كه درخشش زيادى دارد، درون او درخشيد، پس راه را روشن نمود، با آن روشنايى سلوك در راه را پيش گرفت ودرهايى گوناگون او را پيش راندند تا به در سلامت (از آفات راه) رسيد و قدم به سراى اقامت جاودانه نهاد وقدم‌هاى او با آرامش بدنش در قرارگاه امن وآسايش، ثابت گشت. (اين سعادت جاودانى) در نتيجه اشتغال قلبش به ذكر خدا و خشنود ساختن پروردگارش نصيبش گشت. (نهج البلاغة، ترجمه ى علامه جعفرى، خطبة 220).