[1] -/ مؤمنون، 91: (خدا هرگز فرزندى براى خود انتخاب نكرده و معبود ديگرى با او نيست؛ كه‌اگر چنين مى‌شد، هر يك از خدايان، مخلوقات خود را تدبير واداره مى‌كردند وبعضى بر بعضى ديگر برترى مى‌جستند (وجهان هستى به تباهى كشيده مى‌شد). منزّه است خدا از آنچه آنان توصيف مى‌كنند!)

[2] -/ متن كامل خطبه چنين است: اتخذوا الشيطان لامرهم ملاكاً؛ واتخذهم له اشراكا، فباض وفرخ فى صدورهم، ودب ودرج فى حجورهم، فنظر باعينهم ونطق بالسنتهم، فركب بهم الزلل وزين لهم الخطل، فعل من قد شركه الشيطان فى سلطانه ونطق بالباطل على لسانه؛ (نهج البلاغة، خطبه 7).

مردمى هستند كه شيطان را تكيه گاه در شؤون زندگى خود قرار دادند و شيطان هم آنان را در پليدى و فريبندگى شركاى خود نمود. اين موجود پليد، درون سينه‌هاى آنان تخم گذارد و جوجه درآورد و حركت كرد و تدريجاً در آغوش آنان نشست. آن مطرود ازل وابد با چشمان آنان مى‌نگرد و با زبان‌هايشان سخن مى‌گويد. نتيجه اين شد كه آنان را مركبى براى راندن در لغزشگاه‌ها نمود و خطا و انحراف را در ديدگاه آنان بياراست. در زندگى، رفتار كسى را در پيش گرفتند كه شيطان او را در سلطه ى خويش شريك نموده است و باطل را از زمانش بيرون بياورد. (نهج البلاغة، خطبه ى 7، ترجمه ى علامه محمّد تقى جعفرى).