درس سوّم آيات 5-/ 4

عَلَى‌ صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ [4] تَنزِيلَ الْعَزِيْزِ الرَّحِيمِ [5]

بر راهى راست (قراردارى)؛ اين قرآنى است كه از سوى خداوند عزيز ورحيم نازل شده است؛

بلاغت قرآن‌

قرآن در سطح بسيار بالايى از بلاغت قرار گرفته است و آن‌هايى كه در قرآن تدبّر و انديشه مى‌كنند، با اين وجه از اعجاز قرآن نيز روبرو مى‌شوند.

اين بلاغت از همان اوّلين سوره‌ى قرآن يعنى حمد، رخ مى‌نمايد. در اين سوره ابتدا از حضرت حق به صورت سوم شخص (نه من، نه تو؛ بلكه او) ياد مى‌كنيم و مى‌گوييم:

«الْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ» [1]

ستايش مخصوص خداوندى است كه پروردگار جهانيان است.

اين حالت ادامه مى‌يابد و وقتى چند جمله به پيش مى‌رويم، ناگهان حالت غياب، به حضور تبديل مى‌شود و مى‌گوييم: