(خدا) دانش و حكمت را به هر كس بخواهد (و شايسته بداند) مى‌دهد؛ و به هر كس حكمت داده شود، خير فراوانى داده شده است.

و اين «خير كثير» در قرآن است. قرآن، حكمت‌خيز است و حكيم؛ و هر آنچه براى هدايت بشر لازم است، در قرآن وجود دارد.

ثانياً: بنابر قول يكى از مفسّرين، قرآن زنده است. اينگونه نيست كه تنها كتابى و نوشته‌هايى بين دو جلد باشد؛ بلكه يك روح زنده است؛ روح زنده‌اى كه حكمت دارد؛ يعنى حكيم است.

اين‌كه قرآن، روح زنده است و كلمات قرآن اشاره‌اى به آن روح است وآنچه در شب قدر بر حضرت صاحب‌الزّمان-/ عجّل اللَّه تعالى فرجه الشّريف-/ نازل مى‌شود (همان طور كه قبلًا بر نبىّ اعظم صلى الله عليه و آله نازل مى‌شد) آن روح است يا نه، بحث عميقى است كه در جاى خود بايد به آن پرداخته شود.

«انَّكَ لَمِنَ الْمُرْسَلينَ»

كه تو قطعاً از رسولان (خداوند) هستى،

در اين آيه چند تأكيد وجود دارد:

1. (انَّ) كه از ادوات تأكيد است.

2. لام تأكيد.

3. كلمه‌ى مُرسلين.

وجه اين‌كه از كلمه‌ى «مُرسلين» تأكيد فهميده مى‌شود، اين است كه ممكن بود در اين آيه تنها گفته مى‌شد: انَّكَ لَرَسُولُ اللَّه. [1] همانطور كه در جاى ديگرى فرموده: