نشسته‌اند و حرف‌هايى مى‌زنند كه سرور و خرسندى و شادى مى‌آورد، به اين حرف‌هاى مطايبه‌آميز و فرح‌بخش، فُكاهيّات مى‌گويند. فكاهيّات چيزهايى است كه به انسان نشاط مى‌دهد.

در بهشت هم شغل هست؛ امّا نه شغل مادّى. شغلِ فاكِه يعنى مشغوليّت لذّت‌آور./ ب‌جنّت‌نشينان/، آن به آن لذّتشان بيشتر مى‌شود و معرفتشان بالاتر مى‌رود.

كلمه‌ى «فاكهه» ى به‌كاررفته در آيه‌ى 57 را «ميوه» معنا مى‌كنيم و اين باعث مى‌شود كه تفاوتى در بين باشد. و گرنه معنا ندارد كه پشت سر هم، اينجا بگوييم: «فاكِهون»؛ آنجا هم بگوييم: «فاكهة». فاكهون در اينجا، وصفِ شُغل و روشن‌گر معناى آن است؛ يعنى خيال نكنيد كه شغل بهشتيان، مادّى و جانكاه و توأم با مرارت و خستگى است؛ خير! اين شُغل، شادى‌آفرين و مسرّت‌بخش است.

هر چه از دوست مى‌رسد، نيكوست!

يكى از حاضرين: مطلبى كه ذكر فرموديد بسيار عالى است؛ ولى خوب است كمى آن را توسعه دهيم. آنچه شما فرموديد، مربوط به انسان‌هاى كامل است. در بهشت همه نوع نعمت وجود دارد:

عَلَى سُرُرٍ مَوْضُونَةٍ، مُتَّكِئِينَ عَلَيْهَا مُتَقَابِلِينَ، يَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ. [1]

و بعد در جاى ديگر مى‌فرمايد:

وَ رِضْوَانٌ مِّنَ اللَّهِ أَكْبَرُ.

آن انس با خدا و لقاء و ديدار خدا كه خدا بر مؤمن تجلّى مى‌كند و حالاتى‌