وُجُوُهٌ يُؤْمَئِذٍ نّاضِرَةٌ، إِلىَ رَبّهَا نَاظِرَةٌ. [1]

«شُغل» بهشتيان اين است كه با چهره‌هايشان به خدا بنگرند. مبادا خيال كنى كه شغل، از اين شغل‌هاى دنياست! خير، شغلى است كه «فاكِه» است؛ لذّت‌بخش است؛ معرفت‌زاست.

«فاكِه»- به معناى ميوه- در آيه‌هاى بعدى ذكر شده و در اينجا «فاكِه»، در حقيقت توضيحى براى «شُغُل» مى‌باشد. جواب از يك سؤال مقدّر است كه ممكن است كسى بپرسد: اين چه شغلى است؟ مى‌گويد: اين شغل براى افزايش معرفت است؛ نه براى رسيدن به اهدافى مشابهِ آنچه در دنيا براى نيل به آن، شغل اختيار مى‌كنند. در بهشت، هر لحظه معرفت بهشتيان بالاتر و بالاتر مى‌رود. شاهد اين مطلب آن است كه در آيه ى 58 مى‌خوانيم:

سَلَامٌ قَوْلًا مِن رَبٍّ رَّحِيمٍ.

بر آنها سلام (ودرود الهى) است؛ اين سخنى است از سوى پروردگارى مهربان.

بعضى از مفسّرين گفته‌اند:

بهشتيان يك وقت مى‌بينند نورى مى‌تابد. همه متحيّر مى‌شوند. يعنى وقتى مردم در بهشت، يك ذرّه احساس خستگى مى‌كنند، نورى كه تا به حال نديده‌اند و در آن جلوه‌ى تازه‌اى از خداست، بر آن‌ها مى‌تابد.؛ اين روايت را آلوسى و ديگران نقل كرده‌اند. [2]

بنابر اين، ما «فاكِه» را در فىِ شُغُلٍ فَاكِهُون‌، كسى كه از ميوه‌هاى مادّى بهره‌مند است، معنا نمى‌كنيم؛ بلكه منظور لذّت و لذّت‌بخشى است. اگر به ميوه هم «فاكهه» مى‌گويند، چون لذّت‌بخش است. تعبير فُكاهيّات هم حتّى در فارسى به‌كار مى‌رود؛ در حالى كه منظور، ميوه نيست! افرادى كه كنار هم‌