دارد؛ مثل «لابِن» و «تامِر» كه به شيرفروش و خرمافروش گفته مى‌شود؛ چون سر و كار با شير و خرما دارند.

امّا چون در آيه‌ى بعد، واژه‌ى «فاكهه» آمده است (لَهُمْ فيهَا فَاكِهَة؛ براى آن‌ها در بهشت، ميوه‌ى بسيار لذّت‌بخشى است) بيشتر احتمال دارد كه در اين آيه منظور از «فاكِه» همان كسى باشد كه خوشحال و دلشاد است.

يكى از حاضران: «فاكه» به كسى مى‌گويند كه دائم در عيش و نوش است.

يكى ديگر از حاضران: منظور از مشغول به نعمتِ الهى بودن، با حورالعين‌ها به سر بردن است.

جواب: اينجا احتمالاتى است كه ممكن است در روايات هم به آن‌ها اشاره شده باشد و مى‌توانند نمونه‌هايى از آنچه كه ذكر كرديم باشند.

همسران بهشتيان كيانند؟

در آيه ى بعد [56] مى‌خوانيم:

«هُمْ وَ أَزْوَاجُهُمْ فِي ظِلَالٍ عَلَى الْأَرَائِكِ مُتَّكِئُونَ»

آن‌ها و همسرانشان در سايه‌ى (قصرها و درختان بهشتى) بر تخت‌ها تكيه زده‌اند.

براى كلمه‌ى «ازواج» كه در اين آيه به‌كار رفته است، سه تفسير شده است:

1- حورالعين‌

2- همتاها، رفيقان و اهل انس آن‌ها

3- همسران دنيايى آن‌ها

تفسير سوّم بيشتر به دل مى‌چسبد. يعنى خداوند، زن‌هاى دنيايى آنان را به ايشان ملحق كرده است. از نظر الفت هم كاملًا سازگار است كه كلمه‌ى ازواج، از زوجين به معناى همسران برگرفته شده باشد.

در روايت نديده‌ام؛ امّا شنيده‌ام كه در قيامت، مؤمن به زوجه‌ى صالحه‌ى‌