خودش، بيشتر از حورالعين انس دارد. در تفسير آيه‌هايى همچون:

وَ فُرُشٍ مَرْفُوعَةٍ، إِنَّا أَنشَأْنَاهُنَّ إِنْشَاءً، فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْكَاراً. [1]

يكى از احتمالاتى كه مفسّرين در خصوص اين آيات از سوره‌ى مباركه‌ى واقعه داده‌اند، همين است كه منظور از اين «فِراش‌هاى» والامقام كه هميشه هم باكره و دوشيزه باقى خواهند ماند، زنان مؤمنى هستند كه در دنيا همسرِ مؤمنان بوده‌اند. ممكن است بعضى از روايات هم اين احتمال را تأييد كنند.

سؤال: زن در اين دنيا كه از شوهرش راضى نمى‌شود! چه طور در آنجا راضى مى‌شود؟!

جواب: آنجا جاى‌ نَزَعْنَا مَا فِي صُدُورِهِم مِنْ غِلٍ‌ [2] است. «غِل‌ها» وكينه‌ها را خدا از دلشان زودوده است و روحشان صاف و باز و صيقلى است.

در آيه‌ى ديگر دارد:

«وَالَّذِينَ آمَنُوا وَاتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّيَّتُهُمْ بِإِيمَانٍ أَلْحَقْنَا بِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَمَا أَلَتْنَاهُمْ مِّنْ عَمَلِهِمْ مِّنْ شَيْ‌ءٍ كُلُّ امْرِئٍ بِمَا كَسَبَ رَهِينٌ» [3]

كسانى كه ايمان آوردند و فرزندانشان به پيروى از آن‌ها ايمان اختيار كردند، فرزندانشان را (در بهشت) به آنان ملحق مى‌كنيم و از پاداش عملشان چيزى نمى‌كاهيم؛ و هر كسى در گرو اعمال خويش است.

از اين آيه معلوم مى‌شود كه يكى از نعمت‌هاى الهى اين است كه خداوند ذرّيه‌ى انسان را به او ملحق مى‌كند. بنده از اين آيه اين طور استفاده مى‌كنم-/ شايد روايت هم داشته باشد- كه ممكن است درجه‌ى فرزندان و يا همسر،