نباشد، از او قبول مى‌كند. از امام جعفر صادق عليه السلام روايت شده است كه:

مَنْ رَضِىَ مِنَ اللَّهِ بِالْيَسِير من المعاش رَضِىَ اللَّهُ مِنْهُ بِالْيسر من العمل. [1]

هر كس از روزى كم خدا خشنود وراضى باشد، خداوند نيز از اعمال كم او خشنود و راضى خواهد بود.

/ ب‌

نماز بى‌وضويى كه معراج مؤمن بود!/

مرحوم آيت‌اللَّه العظمى مرعشى نجفى قصّه‌اى را براى شخصى نقل كرده بودند و او براى من نقل كرد:

پيرمردى در روستايى مى‌زيست. آدم خيلى خوب و متديّنى بود. يك روز در فصل زمستان هنگام سحر از خواب برخاست و براى خواندن نماز شب يا نماز صبح مهيّا شد. براى تهيّه‌ى وضو بايد به رودخانه‌اى كه از آن اطراف مى‌گذشت، برود. ولى هوا يخ‌بندان و رودخانه يخ بسته بود و رفتن تا نزديكى آن هم در آن سردى هوا كار مشكلى بود. هر چه خواست خودش را راضى كند كه به طرف رودخانه برود، تنش با او همراهى نكرد و ديد كه كار مشكلى است. واقعاً هم اين امر براى او مقدور نبود. چون پير بود و بنيه‌ى جسمانى‌اش تحليل رفته بود و سرما هم گزنده و طاقت‌فرسا. اينجا بود كه رو به آسمان كرد و گفت:

«خدايا! هر چه به ما دادى، قبول كرديم. نان و پنير دادى، گفتيم الحمد للَّه.

نانِ خالى بود، گفتيم: الحمدللَّه. چلومرغ هم دادى، گفتيم: الحمد للَّه. هر چه در زندگى، به ما دادى، گله و شكايت نكرديم و گفتيم: الحمدللَّه. حالا هم امشب اين دو ركعت نماز را از ما بدون وضو قبول كن!

ظاهراً بعد از فوتش او را در خواب ديده بودند كه ظاهراً گفته بود:

فقط همان دو ركعت نماز از ما قبول شد!