چهل و هشت كه خوانديم:

«وَ يَقُولُونَ مَتىَ هذَا الْوَعْدُ انْ كُنْتُمْ صَادِقينَ)؟

(كافران) مى‌گويند: اگر راست مى‌گوييد، اين وعده‌ى قيامت كى خواهد بود؟

حال در اينجا مى‌گويند «وَ صَدَقَ الْمُرْسَلُونَ». به صدق رسولان اعتراف مى‌كنند.

آيت الله مدرّسى: احسنتم! اين هم نكته‌اى است درست. كمى آنسوتر منكران توحيد و معاد، قُلدرانه و تمسخرآميز مى‌پرسند: اگر «راست مى‌گوييد» قيامت كى است؟ به وضوح پيداست كه/ ب‌هدف از اين استفهام، طلب فهم نيست!/ بلكه انكار و استهزا مراد است.

خدا مى‌گويد:

«اندكى صبر! وقتى صيحه‌ى اوّل و دوّم آمد، آن وقت همه مى‌گويند:

پيامبران «راست مى‌گفتند».

دادگاه‌هاى متعدّد در مسير انسان!

خداوند در مسير زندگى انسان، دادگاه‌هاى متعدّدى قرار داده است. در هر كدام از آن‌ها انسانْ توسّط خود و يا كسى محاكمه مى‌شود و به جرم خود اعتراف مى‌كند. آخرين دادگاهى كه برايش برپا مى‌شود، لحظه‌ى قبل از پرتاب او در جهنّم است. بعد از آنكه او در دادگاه‌هاى قبلى محاكمه و محكوم شده و او را لب جهنّم آورده‌اند، همان جا ملائكه او را نگاه مى‌دارند و از او مى‌پرسند: الَيْسَ هَذَا بِالْحَقِ‌ [1]

«آيا اين راست است يا دروغ؟ آيا اين حق نيست؟ اين آتش هست يا نيست؟ جهنّم هست يا نيست؟! اين دروغ است يا راست است؟!» مى‌گويد: