چون در آن هنگام، فرمان خدا سريعاً از سوى انسان اجابت مى‌شود و ديگر جاى اين نيست كه: بخواهيم يا نخواهيم؛ هيچ جاى گريز نيست!

هر كسى مى‌داند كه چه‌كاره است؟

در آيه ى 52 مى‌خوانيم:

«قَالُوا يَا وَيْلَنَا مَنْ بَعَثَنَا مِن مَّرْقَدِنَا؟ هَذَا مَا وَعَدَ الرَّحْمَنُ وَ صَدَقَ الْمُرْسَلُونَ»

مى‌گويند: «اى واى بر ما! چه كسى ما را از خوابگاهمان برانگيخت؟! اين همان است كه خداوند رحمان وعده داده بود؛ و فرستادگان (او) راست گفتند.

چرا آن‌ها مى‌گويند: «واى بر ما! چه كسى ما را زنده كرد؟» چون آن‌ها مى‌دانستند چه آدم‌هايى هستند و انكار و تكذيب خود را به ياد داشتند.

حال معلوم شده است كه همه‌ى چيزهايى كه آن‌ها دروغ مى‌پنداشته‌اند، راست از آب درآمده است. اينجاست كه مى‌گويند:

يَا وَيْلَنَا مَنْ بَعَثَنَا مِنْ مَّرْقَدِنَا؟

اى واى بر ما! چه كسى ما را از خوابگاهمان بر انگيخت؟!

بحثى در اختلاف قرائات‌

از عبارت‌ مَن بَعَثَنَا مِنْ مَّرْقَدِنَا؟ دو استفاده مى‌كنيم:

1- با اين عبارت، عظمت و قدرت خداوند بيان شده است كه مردگان را چنين با سرعت زنده مى‌كند.

2- در اين عبارت، دو كلمه به كار برده شده است: «بعث» و «مرقد».

«مرقد» به معناىِ «خوابگاه» است. از اين بيان استفاده مى‌كنيم كه «مرگ» همچون «خوابيدن»، و «برانگيخته شدن» چون «بيدار شدن از خواب» است.

آن‌ها گفتند: «گويا ما در خواب بوديم و كسى ما را از خواب بيدار كرد.»

در بسيارى از روايات، مرگ به خواب تشبيه شده است. پيامبر گرامى‌