يكى هم آيه‌ى 49:

«مَا يَنظُرُونَ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَ هُمْ يَخِصِّمُونَ» كه مربوط به نفخه‌ى اوّل است و ديگرى هم در آيه ى 53:

«إِنْ كَانَتْ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ جَمِيعٌ لَدَيْنَا مُحْضَرُونَ» كه مربوط به نفخه‌ى دوّم است.

امّا صحبت اينجاست كه اين امواج صوتى چگونه مى‌توانند با چنين سرعتى، هم زنده كنند و هم بميرانند؟ اين چه خاصيّت و اثرى است؟ البتّه صداهاى مزبور، مُدهش و حيرت‌انگيز، كُشنده، كركننده و پرتاب‌كننده است؛ امّا زنده‌كننده چطور؟

اينجا ديگر بايد قدرت لايزال الهى را در نظر گرفت. شما مى‌بينيد باد، باد است. امّا باد پاييز، با درخت‌ها و با جان ما آن مى‌كند كه مى‌بينيد و باد بهار برعكس-/ زنده‌كننده و نشاطدهنده است.

شما لطفاً ادامه بدهيد من بعد چند كلمه‌ى ديگر مى‌خواستم عرض كنم.

حرف‌شنوىِ انسان بعد از مرگ!

«وَ نُفِخَ فِي الصُّورِ فَإِذَا هُم مِّنَ الْأَجْدَاثِ إِلَى رَبِّهِمْ يَنْسِلُونَ»

(بار ديگر) در صور دميده مى‌شود. ناگهان آن‌ها از قبرها، شتابان به سوى پروردگارشان مى‌روند.

فاصله‌ى «در قبر بودن انسان» تا حركت بر روى زمين، فاصله‌ى بسيار زيادى است؛ امّا در اين آيه بيان مى‌شود كه اين فاصله، خيلى كوتاه وشتابان طى مى‌شود و خيلى سريع مردمان از قبرها برانگيخته مى‌شوند و به سرعت به سوى پرودگار مى‌روند.

چرا اين همه سرعت؟!