آمده است كه روز قيامت، به گونه‌اى مى‌شود كه انسان فرصت نمى‌كند لقمه‌اى كه در دست دارد، در دهان بگذارد. نيز آمده است:

در آن هنگام، دو نفر پارچه‌اى را پهن كرده‌اند و مى‌خواهند خريد و فروش كنند؛ ولى قيامت برپا ميشود و معامله‌ى آن‌ها ناتمام مى‌ماند.

اگر چه اين احتمال قوى است؛ ولى بنده خواستم- علاوه بر اين‌كه مربوط به قيامت كبرى است- يك استفاده‌ى ديگر از اين آيه بكنم و بگويم:

اين آيه مى‌تواند قيامت صغرى، يعنى هنگام مرگ هر انسانى را نيز برساند؛ چون در روايت داريم:

مَنْ ماتَ فقد قَامتْ قِيَامَتُةُ؛ [1]

چون مردن‌هاى همين دنيا هم گر چه مقدّمات دارد، ولى مرگ در يك لحظه اتّفاق مى‌افتد؛ پس‌ «ما يَنْظُروُنَ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً وَ هُمْ يَخِصِّمُونَ».

حال در اين جا در باره‌ى «يَخِصِّمُون» بحث شده است كه در باره‌ى چه چيزى اين‌ها در حال جدال هستند؟

لازم نيست بگوييم بحث و جدل اين‌ها فقط مربوط به مسائل قيامت و وعده‌ى الهى است؛ بلكه همين مشغله‌هاى دنيا مى‌تواند موضوع بحث و جدل آن‌ها باشد. اين‌ها به زندگى روزمره‌ى خود مشغول هستند و در باره‌ى آن به بحث و جدل مى‌پردازند كه مرگ مى‌آيد و همه چيز از بين مى‌رود.

موارد استعمال «صيحه» در سوره‌ى ياسين‌

يكى از حاضران: كلمه‌ى «صيحه» در خود همين سوره‌ى مباركه، در سه جا آمده است: يكى مربوط به عذاب آسمانى است كه بر قوم صاحب ياسين نازل شد (آيه ى 29):

«إِنْ كَانَتْ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ خَامِدُونَ».