و هنگامى كه به آنان گفته شود: «از آنچه خدا به شما روزى كرده، انفاق كنيد!» كافران به مؤمنان مى‌گويند: «آيا ما كسى را اطعام كنيم كه اگر خدا مى‌خواست، خودْ او را اطعام مى‌كرد؟! شما فقط در گمراهى آشكاريد؟!»

انسان، اعراض و روى‌گردانى خود را از حق و حقيقت، با لعاب توجيه، زينت مى‌دهد. يك نمونه از آن، روى‌گردانى از انفاق است. وقتى نخواهد بدهد، توجيه مى‌كند و مى‌گويد: «اين‌كه خدا اين نعمت را به من داده و به ديگرى نداده است، اين است كه من شايستگى اين نعمت را دارم؛ ولى او ندارد و من لزومى ندارد كه ديگرى را از شايستگى‌يى كه از آن محروم است، برخوردار كنم!» ببينيد شيطان چگونه با/ ب‌اين توجيهاتِ غير صحيح،/ انفاق و نيكى را تعطيل مى‌كند؟!

بعد از اين توجيه مى‌افزودند:

«إِنْ أَنتُمْ إِلَّا فِي ضَلالٍ مُّبِينٍ»؛

شما فقط در گمراهى آشكاريد!

يعنى: «شما خيلى گمراه هستيد و گمراهى‌تان هم خيلى آشكار است.

شما آمده‌ايد نعمت‌هايى را كه خدا به شما داده است، به ديگران مى‌دهيد!»

ريشه‌ى اين حرف كافران، در حقيقت همان حرف‌هاى نظام طبقاتى است كه مى‌گفتند: «خدا غنى را غنىْ و فقير را فقير خلق كرده و تا آخر هم به همين صورت بايد باقى بماند.»

آيا انفاق، مخصوص مال است؟

جاى اين سؤال وجود دارد كه آيا اين انفاق، فقط مربوط به مال مى‌شود يا موارد ديگر را هم در بر مى‌گيرد؟ از بعضى از آيات قرآن چنين استفاده مى‌كنيم كه انفاق، مربوط به همه‌ى نعمت‌هاى خداوند مى‌شود. خداوند