مى‌فرمايد: «وَ مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُون». [1]

و از تمام نعمت‌ها و مواهبى كه به آنان روزى داديم، انفاق مى‌كنند.

علم، قدرت، رياست و ساير موقعيّت‌ها، روزى خداوند است و بايد از همه‌ى آن‌ها انفاق كرد.

در بعضى از روايات، از انفاق تعبير به زكات شده است. مثلًا فرموده‌اند:

لِكُّلِ شَى‌ءٍ زَكاةٌ وَ زَكاةُ الْعِلْمِ نَشْرُهُ. [2]

هر چيزى زكاتى دارد و زكات علم، گسترش‌دادن آن است.

در اين روايت ضمن بيان اين‌كه از هر نعمتِ خداوند بايد انفاق نمود، خصوص انفاق علم را معيّن فرموده‌اند كه همان نشر آن مى‌باشد.

امّا در اين آيه به احتمال خيلى زياد- منظور همان انفاق مال است؛ چون در آيه واژه ى «اطعام» به كار برده شده است كه بيشتر مربوط به انفاق مالى و يا مادّى است.

توجيهِ ناموجّه كفّار

«وَ يَقُولُونَ مَتَىَ هذَا الْوَعْدُ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ» [48]

آن‌ها مى‌گويند: «اگر راست مى‌گوييد، اين وعده‌ى (قيامت) كى خواهد بود؟»

مؤمنان در جواب كفّار مى‌گويند: «ما كه انفاق مى‌كنيم، چيزى را از دست نمى‌دهيم. در حقيقت اين يك تجارت است. ما امروز بخشى از پولمان را مى‌دهيم و فردا چند برابر آن را پس مى‌گيريم.»

در روايات فرموده‌اند كه انفاق تا هفتصد برابر رشد مى‌كند و بلكه بيشتر؛