خودنگهدارىِ بعد از انجام عمل شايسته، اهمّيت بسيارى دارد. گاه فضايى كه بر روح انسانِ نيكوكار بعد از انجام عمل خوب حاكم مى‌شود، چنان با ميكروب تكبّر و خودستايى همراه است، كه گناهكار بر چنين فردى شرافت مى‌يابد! به اين حديث از اميرالمؤمنين عليه السلام بنگريد:

سَيِّئِةٌ تَسوؤكُ خَيْرٌ مِنْ حَسَنَةٍ تُعْجِبُكَ. [1]

گناهى كه آدم بگويد: «خدايا غلط كردم؛ ندانستم؛ بيچاره بودم» بهتر از عمل خوبى است كه براى انسان عُجب و خودپسندى بياورد./ ب‌اگر انسانى آنقدر بى‌جنبه و كم‌ظرفيّت باشد كه بعد از انجام عمل نيكو، حالت رضايت از خويش در او ايجاد شود، نه تنها ارتقاء رتبه نمى‌يابد؛ كه در قعر درّه‌ى بدعاقبتى درمى‌غلتد./

در آيه‌ى‌ «يَا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا إِتَّقُوا اللَّهَ وَ لْتَنْظُر نَفْسٌ مَّا قَدَّمَتْ لِغَدٍ وَ اتَّقُوا اللَّهَ انَّ اللَّهَ خَبيرٌ بِمَا تَعْمَلوُنَ» [2]، در دو جمله‌ى پشت سرهم، دوبار امر به تقوا شده است. در آخر آيه هم مى‌فرمايد:

«انَّ اللَّهَ خَبيرٌ بِمَا تَعْمَلوُنَ»؛

خداوند خود از عمل نيك شما اطلاع دارد.

يعنى نياز به تبليغ عملتان نداريد! آن كس كه بايد بداند شما چه كرده‌ايد، مى‌داند! به رُخ كشيدن چرا؟ اگر عملى را انجام مى‌دهى، با بازگو كردن آن ضايعش نكن!

رياكارى در حمّام!

خدا استاد ما مرحوم آيت‌اللَّه آقاى آخوندى همدانى را رحمت كند. دلّاك‌