در اين آيه، خداوند نسبت به آنچه پيش روى ماست و آنچه در آينده، با آن مواجه خواهيم شد، توجه داده و امر به تقوا فرموده است. آنچه كه پيش روى ماست، عملى است كه هم اكنون در حال انجام آن هستيم. خداوند مى‌فرمايد: انسان در اعمالى كه انجام مى‌دهد، بايد رعايت تقواى الهى را بكند:

«وَ مَا يُؤْمِنُ أَكْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَ هُمْ مُشْرِكُونَ» [1]

رعايت اخلاص در ايجاد عمل، بخشى از وظيفه‌ى ماست؛ و آنچه كه با آن مواجه خواهيم شد، بخش ديگر تكليف است كه مهم‌تر است و آن نگهدارى عمل، پس از ايجاد آن است. خداوند مى‌فرمايد:

«علاوه بر آنكه به هنگام انجام عمل بايد تقوا داشته باشيد، بايد پس از انجام عمل هم تقواى الهى را رعايت كنيد و عمل خود را با سُمعه و بازگوكردن آن و يا آزار و منّت همراه نسازيد.»:.

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تُبْطِلُوا صَدَقَاتِكُم بِالْمَنِّ وَالأَذَى‌» [2].

در حين انجام عمل، بايد اخلاص باشد تا عمل مورد قبول واقع شود و بعد هم بايد از عمل نگهدارى كرد تا حبط و نابود نشود.

ممكن است شخصى براى كسى كارى انجام دهد؛ ولى بعد بگويد:

«اگر من نبودم، تو مى‌مُردى! ما بوديم شما را حفظ كرديم!» اين باعث نابود شدن و حبط عمل مى‌شود. مفاد آيه ممكن است اين باشد.

بعد از نيكوكارى، بى‌جَنبه و كم‌ظرفيّت نباشيد!

حديث بسيار زيبايى از امير مؤمنان على عليه السلام روايت شده است. ايشان‌