نيز در واقعه‌ى برائت خود را اينگونه معرّفى كردند:

انّى رسولُ رسولِ اللَّه. [1]

من رسولِ رسول خدا هستم.

على عليه السلام يك گام هم فراتر رفتند و «نَفْسِ» رسول خدا شدند. قرآن از همين رو از ايشان و اهل‌بيت پيامبر صلى الله عليه و آله در ماجراى مباهله، با تعبير «أنْفسنا» ياد مى‌كند.

در آيه‌ى مورد بحث از سوره‌ى (يس) نيز نمايندگان عيسى عليه السلام داراى چنان جايگاه و پايگاهى مى‌شوند كه با آنكه حضرت حق، خود مستقيماً آنان را به رسالت برنگزيده است، در عين حال تعبير مى‌كند:

«اذْ ارْسَلْنا إِلَيْهِمُ اثْنَينِ.»

هنگامى كه دو نفر از رسولان را به سوى آنها فرستاديم.

برداشت‌هاى دشمن‌شكن!

گفتنى است:

وقتى از نظر قرآن، عنوانِ «مُرسَل» برازنده‌ى اوصياى عيسى عليه السلام است، چرا وقتى در ماجراى غديرخُم، پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله تعيين وصى كردند، برخى امّا و اگر نمودند كه:

هذا مِنْ عِنْدِكْ اوْ مِنْ عِنْدِاللَّه؟ [2]

آيا اين تصميمِ خود توست يا خدا چنين فرموده است؟

با عنايت به چنين/ ب‌برداشت‌هاى دشمن‌شكن از سوره‌ى (يس) است كه اين سوره، قلب قرآن شده است.