چونان كه از پدرانتان ياد مى‌كرديد يا با ذكرى شديدتر.» تا وابستگى نخستين شما به خدا باشد، و ايمان به او سبب يگانگى و وحدت شما شود؛ و سرزمين منى جايگاه آشنا شدن با يكديگر و همكارى و آرزو باشد، ولى اين هدف با آنكه با چه انديشه‌هايى به راه افتاده‌ايد ارتباط دارد.

«فَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ رَبَّنا آتِنا فِي الدُّنْيا وَ ما لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ خَلاقٍ‌- پس بعضى از مردم چنانند كه مى‌گويند: پروردگارا، در دنيا به ما بده، و در آخرت بهره‌اى ندارند.» هيچ سهمى در آخرت ندارد، زيرا كه مى‌خواهد همه تلاشهاى او در دنيا به ثمر برسد؛ اينان در آخرت نصيبى ندارند.

/ 356 [201] «وَ مِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ رَبَّنا آتِنا فِي الدُّنْيا حَسَنَةً وَ فِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النَّارِ- و بعضى گويند: پروردگارا در دنيا و آخرت به ما نعمت ارزانى دار، و ما را از عذاب آتش نگاه دار.» [202] «أُولئِكَ لَهُمْ نَصِيبٌ مِمَّا كَسَبُوا وَ اللَّهُ سَرِيعُ الْحِسابِ‌- اينان از آنچه كسب كرده‌اند بهره‌اى دارند، و حساب (و پاداش) خدا سريع است.» اينان زود باشد كه به آنچه در دنيا و آخرت مى‌خواهند برسند، چه تا زمانى كه عمل براى دنيا است و از اين خبر نداريم كه فردا زنده‌ايم يا مرده، بهتر آن است كه نصيب خود را از دنيا بخوريم و بدين گونه نيرو و كارمايه‌هاى خود را اكنون به مصرف مى‌رسانند بى‌آنكه نگاهى به آينده داشته باشند، و تا زمانى كه فرد براى دنيا كار مى‌كند، و براى خود و نزديكانش به تلاش برمى‌خيزد، و اين چيزى است كه ريشه تمدن او را مى‌برد، چه هيچ امتى نيست كه خودخواهى و كوتاه نظرى در آن انتشار پيدا كند، بتواند دوام داشته باشد، در صورتى كه آن كس كه براى آخرت كوشش مى‌كند، در برابر افق دورى قرار دارد كه براى دست يافتن به آن تلاش مى‌كند؛ چنين كسى در انديشه رحمت گسترده خدا است، بهره‌هاى فورى را نمى‌خواهد، و سپس براى همه به كار برمى‌خيزد بدان سبب كه همين راه او به سوى خدا است، و بدين گونه كار كردن براى آخرت راهى براى بقاى تمدن امت است.