پس از پايان يافتن آداب و مناسك منى، حاجيان متوجه خانه خدا مىشوند
تا در آنجا از او ياد كنند و با هدايت او مربوط شوند و علاقه به انتساب توحيدى
تقويت شود، و كار براى دنيا و آخرت هر دو صورت گيرد.
[203] «وَ اذْكُرُوا اللَّهَ فِي أَيَّامٍ
مَعْدُوداتٍ- و در چند روز معين از خدا ياد كنيد.» سه روز از يازدهم تا سيزدهم
ماه ذو الحجة.
«فَمَنْ تَعَجَّلَ فِي يَوْمَيْنِ فَلا إِثْمَ
عَلَيْهِ وَ مَنْ تَأَخَّرَ فَلا إِثْمَ عَلَيْهِ لِمَنِ اتَّقى وَ اتَّقُوا
اللَّهَ وَ اعْلَمُوا أَنَّكُمْ إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ- پس هر كه
شتاب كند در دو روز، بر او گناهى نيست، و آن كس كه درنگ كند، هم بر او گناه نيست،
در صورتى كه از خدا بترسد؛ و از خدا بترسيد/ 357 و بدانيد كه به سوى او گرد خواهيد
شد.» هدف دور در همه اين مناسك تقوا است، و سبب آن انديشيدن مستمر در اين كه هر
اندازه عمر آدمى دراز شود، بالآخره به سوى خدا حشر پيدا مىكند، و از آنچه كرده
است مورد پرسش قرار خواهد گرفت، پس بر او لازم است كه خود را بر اعمال خويش ناظر
قرار دهد و از بديهاى خود جلوگيرى كند و راننده خويش به كارهاى نيك باشد و نگران
يك حسابگر اجتماعى يا واعظ دينى نباشد.