راه مى‌افتاد، يا از خود مشعر افاضه را آغاز مى‌كرد. و آيه قرآن صريحا اين امتياز را لغو كرده و گفته است كه آنان نيز با ديگران حركت كنند

«ثُمَّ أَفِيضُوا مِنْ حَيْثُ أَفاضَ النَّاسُ‌- و سپس از آنجا به راه افتيد كه ديگران به راه مى‌افتند،» از همان نقطه‌اى كه افاضه ديگران از آنجا آغاز مى‌شود.

«وَ اسْتَغْفِرُوا اللَّهَ‌- و از خدا آمرزش خواهيد.»/ 355 تا هر كس متوجه اين امر باشد كه هر انسانى در برابر پروردگارش گناهكار است و بر او روا نيست كه به تزكيه خود بپردازد و خويشتن را برتر از ديگران بداند؛ ما همه بندگان خداييم و امكان آن هست كه آن كس كه در نظر ما ناچيز مى‌نمايد در نزد خدا شريف باشد و شريفتر از آن كس كه خود را شريف مى‌پندارد.

«إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ‌- هرآينه خدا آمرزنده مهربان است.»

چگونه به دنيا و آخرت برسيم؟

[200] پس از مشعر حاجيان به جانب منى به راه مى‌افتند كه مناسكى مى‌بايست در آن صورت بگيرد: تقديم هدى، پراندن سنگ (رمى جمره) و ستردن مو (تقصير)، و در اين هنگام حجّاج در منى گرد هم جمع مى‌شوند كه زندگى خود را بر وفق آرزوهاى خود بنا كنند، پس به دو گروه تقسيم مى‌شوند: گروهى آن كسان كه از خدا ياد مى‌كنند و پيش از آنكه به مردمى يا سرزمينى يا خاندانى خود را نسبت دهند به خدا نسبت مى‌دهند، و سر آن دارند كه براى خود يك زندگى موافق با برنامه خدايى فراهم آورند، و گروهى ديگر در به دست آوردن كسبهاى دنيا تلاش مى‌كنند بى‌آنكه در بند آخرت باشند و به همين جهت هر دو را از دست مى‌دهند.

«فَإِذا قَضَيْتُمْ مَناسِكَكُمْ‌- پس چون آداب حج را به پايان رسانديد،» در منى با رمى جمرات و تقديم هدى و سر تراشيدن يا كوتاه كردن مو، و در نتيجه آزاد شدن از بيشتر مظاهر احرام.

«فَاذْكُرُوا اللَّهَ كَذِكْرِكُمْ آباءَكُمْ أَوْ أَشَدَّ ذِكْراً- پس از خدا ياد كنيد