شما در زمان آتش بس به سر مى‌بريد، و بر پشت سفر قرار گرفته‌ايد و بسرعت پيش مى‌رويد. ديديد كه شب و روز و خورشيد/ 21 و ماه هر چيز نو را كهنه مى‌كنند، و هر دور را نزديك، و هر آنچه را كه وعده شده پيش مى‌آورند، پس براى پايان سفر خود را آماده سازيد».

مقداد از جاى برخاست و گفت: «يا رسول اللَّه! زمان آتش بس «دار الهدنة» چيست، و پيامبر (ص) گفت: «سرزمين بلاد آزمايش و از همه جا بيخبرى» و سپس چنين افزود كه: «پس چون فتنه‌ها امر را بر ما مشكل و مشتبه سازد و به صورت پاره‌هاى شب تاريك درآورد، به قرآن پناه بريد كه شفاعت كننده‌اى شفاعت پذيرفته است و براى هر كس از آن دورى گزيند و خبر رسانى است كه چون از كار بد بنده‌اى به خدا خبر رساند آن را مى‌پذيرد و تصديق مى‌كند».

سپس پيامبر (ص) چنين افزود: «هر كس آن را پيشواى خود قرار دهد، او را به بهشت رهنمون مى‌شود، و هر كس آن را پس پشت خويش اندازد، او را به آتش مى‌رساند. راهنمايى است كه آدمى را به بهترين راه هدايت مى‌كند؛ كتاب تفصيل است و بيان تحصيل؛ جدا كننده [حق از باطل‌] است و هزل و شوخى نيست؛ ظاهرى دارد و باطنى: ظاهر آن حكمت و فرزانگى است و باطن آن علم و دانايى؛ ظاهر آن نيكو و شگفت‌انگيز است، و باطن آن ژرف؛ مرزها و ظواهرى دارد كه هر يك را مرزهايى است؛ عجايب آن از شماره بيرون است، و شگفتيهاى آن كهنه نمى‌شود. در آن چراغ راهنمايى و منزلگاههاى فرزانگى و دلالت بر نيكى براى كسى است كه آن را بشناسد».

مردى نزد امام صادق (ع) آمد و پرسيد: «چرا قرآن هر چه بيشتر خوانده و پراكنده شود بر شادابى و زيبايى آن افزوده مى‌شود»؟ و امام ابو عبد اللَّه (ع) در پاسخ او گفت: «بدان جهت كه خدا آن را براى زمانى جز زمانهاى ديگر و براى مردمى جز مردمان ديگر قرار نداده است، و از همين رو در هر زمان تازه است و براى هر گروهى تا روز قيامت شاداب و نشاطافزا است».