قوله: و عروضه: يعنى و عروض معقول.

قوله: و عروضها له: ضمير مؤنّث در « عروضها » به كلّيّت و ضمير مذكّر در

« له » به انسان عود مى‌كند.

قوله: ثمّ هو متعلّق بقولنا: ضمير « هو » به « بالثّانى » رجوع مى‌كند.

قوله: فانّها تلحق: ضمير در « فانّها » به ياء اطلاقى راجعست.

قوله: اذا كان الرّوىّ مكسورا: مقصود از « روىّ » آخرين حرف از كلمه را

گويند.

قوله: و السّاكن ايضا الخ: يعنى اگر حرف روى (آخر كلمه) ساكن باشد

آنهم مانند مكسور است زيرا ساكن را بكسره متحرك مى‌كنند.

قوله: فخرج من البيت تعريف المعقول الثّانى الخ: زيرا در اين تعريف قيد « فى‌

العقل» را ظرف عروض عارض و اتّصاف معروض بعارض، قرار داده شده ولى در

تعريف اوّل قيد براى عروض و اتّصاف عراض دانسته‌اند.

متن: « 51، 50 »

تجزيه و تركيب‌

بما: جار و مجرور، متعلّق به « رسم » ، ظرف لغو.

عروضه: مضاف و مضاف اليه، نائب فاعل براى « ارتسم » و با عاملش‌

صله و عائد براى « ماء » موصول.

باء: بمعناى فى، جارّه و « عقلنا » مضاف و مضاف اليه، مجرور به‌

« باء » و متعلّق به « ارتسم » است.

فى العين: جارّ و مجرور، متعلّق به « اتّصافه » .