التّخصيص ... و هكذا فى باقى الاصول المذكورة.

فلو عبّرنا بدلا عن كلّ من هذه الاصول باصالة الظّهور كان التّعبير صحيحا مؤدّيا للغرض، بل كلّها يرجع اعتبارها الى اعتبار اصالة الظّهور، فليس عندنا فى الحقيقة الّا اصل واحد هو اصالة الظّهور و لذا لو كان الكلام ظاهرا فى المجاز و احتمل ارادة الحقيقة انعكس الامر و كان الاصل من اللّفظ المجاز، بمعنى انّ الاصل الظّهور و مقتضاه الحمل على المعنى المجازى و لا تجرى اصالة الحقيقة حينئذ و هكذا لو كان الكلام ظاهرا فى التّخصيص او التّقييد.

ترجمه:

اصل پنجم: اصالة الظّهور

مورد اين اصل جائى است كه لفظ در معناى خاصّى ظاهر بوده و صريح در آن نباشد بطوريكه احتمال اراده خلاف ظاهر نيز در آن داده مى‌شود حال براى نفى اين احتمال مى‌گوئيم اصل آنستكه كلام محمول بر ظاهرش مى‌باشد.

سپس مرحوم مصنّف مى‌فرمايد:

در واقع تمام اصول لفظيّه بهمين اصل يعنى اصالة الظّهور راجعند چه آنكه لفظ با احتمال اراده مجاز ظاهر در حقيقت و با احتمال تخصيص ظاهر در عموم بوده و با احتمال تقييد ظاهر در اطلاق و با احتمال تقدير ظهور در عدم تقدير دارد.

پس آنچه از اصالة الحقيقة استفاده مى‌شود مفاد همين اصالة الظّهور است كه در مورد احتمال تخصيص بآن متمسّك مى‌شويم و همچنين است حال در ساير اصول مذكور.

پس اگر بجاى تمام اصول مذكوره كلمه « اصالة الظّهور» بگذاريم تعبير صحيح بوده و غرض با آن اداء مى‌شود، بلكه تمام اصول ياد شده اعتبار و لحاظشان به اعتبار اصالة الظّهور برمى‌گردد.

پس نزد ما در حقيقت يك اصل معتبر بيشتر نبوده و آنهم اصالة الظّهور است و لذا اگر كلام ظاهر در معناى مجازى بوده و با آن احتمال اراده حقيقت را بدهيم امر منعكس شده و بايد لفظ را بر معناى ظاهرش يعنى مجاز حمل كرده و