الاصل، الاطلاق، فيكون حجّة على السّامع و المتكلّم كقوله تعالى: احلّ اللّه البيع.

فلو شكّ مثلا فى البيع انّه هل يشترط فى صحّة ان ينشاء بالفاظ عربيّة فانّا نتمسّك باصالة اطلاق البيع فى الآية لنفى اعتبار هذا الشّرط و التّقييد به فنحكم حينئذ بجواز البيع بالالفاظ غير العربيّة.

ترجمه:

اصل سوّم: اصالة الاطلاق‌

و مورد اين اصل آنجائى است كه لفظ مطلقى كه حالات و قيودى دارد و اراده برخى از آنها امكان داشته و ما در مراد بودن آنها بملاحظه احتمال قيد شكّ و ترديد داريم وارد شده است.

در چنين موردى گفته مى‌شود:

اصل، اطلاق مى‌باشد، بنابراين اصل مزبور حجّتى است بر عليه سامع و متكلّم بهمان شرحى كه دو اصل قبل ذكر گرديد.

و مثال آن فرموده حقتعالى است‌ «احلّاللّه البيع».

تقريب استدلال باطلاق آيه مذكور

مثلا اگر شكّ نموديم كه در صحّت بيع شرط است بالفاظ عربى انشاء شود يا بغير عربى نيز صحيح است قاعده اينستكه به اطلاق بيع در آيه براى نفى اعتبار و اشتراط عربيّت تمسّك كرده و بدين ترتيب تقييد بيع به عربى بودن را دفع و زائل نموده در نتيجه حكم مى‌كنيم بجواز انشاء بيع به الفاظ غير عربى.

بيان مراد

قوله: اذا ورد لفظ مطلق له حالات و قيود: ضمير در « له » به مطلق عود مى‌كند.