كه مسند و مسند اليه هستند بسا هردو اسم بوده و بدين‌ترتيب در تحقّق كلام به غير اسم نيازى نمى‌باشد همچون: زيد قائم.

ولى فعل چون صرفا مسند قرار گرفته و حرف هيچيك از دو طرف اسناد را نمى‌پذيرد لاجرم ايندو باسم نياز دارند چون هرمسندى، مسند اليهى دارد كه قطعا اسم است پس امكان ندارد كه دو كلام و جمله مفيدى فعل باشد بدون اسم ولى ممكنست دو اسم باشند بدون فعل همچون مثال گذشته.

و همچنين چون حرف صرفا براى ارتباط و وصل كردن طرفين اسناد بكار مى‌رود از اينرو محتاج باسم است و بدون آن داراى قوامى نمى‌باشد.

و از توضيح مختصرى كه داديم معلوم شد كه مقصود از طرفين اسناد مسند و مسند اليه است.

قوله: و احتياجهما اليه: ضمير تثنيه به فعل و حرف و ضمير مفرد در « اليه » به اسم راجع است.

متن: «10»

تجزيه و تركيب‌

بالجرّ: جارّ و مجرور، متعلّق به « حصل ».

واو: عاطفه و « التّنوين » و « النّداء » و « ال » و « مسند » تمام معطوف به « الجرّ » هستند.

للاسم: جارّ و مجرور، خبر مقدّم است براى « تميز » و تميز موصوف است براى « حصل » و مجموع موصوف و صفت مبتداء مؤخّر مى‌باشند.

ترجمه:

امتيازى كه بواسطه جرّ و تنوين و نداء و الف و لام و مسند اليه واقع شدن حاصل است تنها براى اسم مى‌باشد.