پرواضح است كه غنى از فقير اشرف است.

قوله: و كلمة بها كلام قد يؤمّ: لفظ « كلمه » بسه وجه خوانده شده:

[وجوهى كه در قرائت كلمه جايز است‌]

1- كلمه بفتح كاف و سكون لام.

2- كلمه بكسر كاف و سكون لام.

3- كلمه بفتح كاف و كسر لام.

قرائت سوّم لغت اهل حجاز است كه افصح عرب هستند و دو قرائت ديگر لغت بنى تميم مى‌باشد.

و ضمير در « بها » به كلمه عود مى‌كند و كلمه « يؤمّ » مضارع مجهول از « امّ » ، « يؤمّ » از باب نصر، ينصر بمعناى قصد كردن مى‌باشد.

قوله: لا فى الاصطلاح: يعنى اصطلاح نحويان.

قوله: كقولهم: يعنى كقول اهل لغت.

قوله: و هذا من باب تسمية الشّيئ باسم جزئه: مشار اليه « هذا » اطلاق كلمه بركلام مى‌باشد.

قوله: ثمّ شرع فى علامة كلّ من الاسم الخ: ضمير فاعلى در « شرع » به مصنّف راجع است.

قوله: و بدء بعلامة الاسم: ضمير فاعلى در « بدء » به مصنّف عود مى‌كند.

قوله: لشرفه على قسيميه: ضمير در « شرفه » و « قسيميه » به اسم راجع بوده و مقصود از « قسيم » مقابل مى‌باشد چه آنكه افراد يك مقسم در مقابل يكديگر واقع مى‌باشند.

قوله: باستغنائه عنهما: ضمير در « باستغنائه » به اسم و در « عنهما » به فعل و حرف عود مى‌كند.

قوله: لقبوله الاسناد بطرفيه: ضمير در « لقبوله » به اسم و در « طرفيه » به اسناد عود مى‌كند.

مؤلّف گويد:

مقصود اينستكه اسم هم مسند واقع شده و هم مسند اليه لذا اركان كلام‌