كقولهم فى « لا اله الّا اللّه» كلمة الاخلاص.

و هذا من باب تسمية الشّيئ باسم جزئه.

ثمّ شرع فى علامة كلّ من الاسم و الفعل و الحرف و بدء بعلامة الاسم، لشرفه على قسيميه باستغنائه عنهما، لقبوله الاسناد بطرفيه و احتياجهما اليه.

ترجمه و شرح:

اطلاق كلمه بركلام‌

گاهى اوقات به كلام اطلاق كلمه مى‌نمايند يعنى در لسان اهل لغت بسيار ديده شده كه بكلامى لفظ كلمه گفته شده چنانچه درباره جمله « لا اله الّا اللّه» گفته‌اند اينجمله كلمه اخلاص مى‌باشد در حاليكه كلمه نبوده و كلام مى‌باشد.

تذكّر

تذكّر دو نكته لازم و حائز اهميّت است:

نكته اوّل: همانطوريكه اشاره كرديم اطلاق كلمه بركلام صرفا در لسان اهل لغت بوده نه در اصطلاح ارباب ادب يعنى نحاة.

نكته دوّم: اطلاق مزبور مجازى و از باب ناميدن شيئى باسم جزئش مى‌باشد چه آنكه كلمه جزئى از كلام است بنابراين علاقه مصحّحه و مجوّزه علاقه جزء و كلّ مى‌باشد.

شارح گويد:

مصنّف سپس شروع نمود به بيان علامت‌هاى هركدام از اسم و فعل و حرف و در بين آنها ابتداء علامت اسم را گفته پس از آن علائم فعل و حرف را و جهتش آنستكه اسم اشرف از فعل و حرف است و وجه اشرفيّت آن است كه:

اسم دو طرف اسناد يعنى مسند اليه و مسند را قبول مى‌كند از اينرو از فعل و حرف مستغنى است ولى آندو چون چنين نيستند لاجرم باسم محتاجند و