استفهاميّه» جايز نيست زيرا كلمه « من » لازم الصّدر بوده و صدارتش ذاتى است.

و مثال موردى كه صدارت مبتداء و لزوم آن در ابتداء عارضى و سببى باشد مانند:

فتى من وافد (كدام جوانى خبرش مورد اعتماد است).

شاهد در « وافد » است كه خبر بوده و تقديمش برمبتداء يعنى « فتى » جايز نيست زيرا اينكلمه به « من استفهاميّه» اضافه شده و بواسطه آن بالعرض صدارت پيدا كرده است.

قوله: اى لمبتدء فيه لام ابتداء: ضمير در « فيه » به مبتداء راجع است.

قوله: لانّ لها صدر الكلام: ضمير در « لها » به لام ابتدائيّه عود مى‌كند.

قوله: و لو تركه لفهم ممّا بعده: ضمير فاعلى در « تركه » به مصنّف و ضمير مفعولى به « او كان الخبر مسندا لذى لام ابتداء» راجع بوده چنانچه ضمير نائب فاعلى در « فهم » و ضمير مجرورى در « بعده » نيز همينطور مى‌باشد.

قوله: او كان مسندا لمبتدء لازم الصّدر: ضمير در « كان » به خبر راجع است.

متن: «132»

تجزيه و تركيب‌

واو: استينافيّه‌

نحو: مضاف، مبتداء.

عند: مضاف است به ياء و آن اسم است و از ظروف مى‌باشد.

ى: مضاف اليه، ضمير مجرورى مى‌باشد و كلمه « عندى » خبر مقدّم است.