شارح گويد:

زيرا تنها از شيئى كه معروف و از نظر اهل عرف معلوم است بايد خبر داده شود و امّا از نكره بملاحظه آنكه مجهول و ناشناخته است و خبر دادن از آن اثر و فائده‌اى ندارد لاجرم خبر نمى‌آورند چه آنكه اگر گفته شود: رجل مات يعنى مردى مرد اينجمله هيچ فائده‌اى نداشته و سامع حالتش نسبت به قبل و بعد از اخبار مساوى است و بعبارت ديگر:

اخبار از نكره لغو و مهمل مى‌باشد.

موارد مفيد بودن ابتداء بنكره‌

شارح گويد:

بامورى مى‌توان از ابتداء بنكره تحصيل فائده نمود و در نتيجه آنرا مبتداء قرار داده و برايش خبر بياوريم و آنها عبارتند از:

1- آنكه خبر ظرف يا جار و مجرور باشد مشروط باينكه واجد دو خصوصيّت بوده تا در صورت تحقّق آندو بتوان مبتدايش را نكره قرار داد.

الف: خبر مزبور مقدّم برمبتداء ذكر شود.

ب: ظرف يا مجرور مختصّ يعنى معيّن باشد.

امّا مثال ظرف همچون: عند زيد نمرة (نزد زيد پلنگ مى‌باشد).

شاهد در « نمرة » بوده كه نكره است و چون خبرش ظرف مختصّ و مقدّم برآن مى‌باشد مبتداء واقع شدنش جايز است و وجه معيّن بودن ظرف در اينمثال آنستكه « عند » اضافه به « زيد » شده و بواسطه مضاف اليه تعيّن پيدا كرده است.

و امّا مثال مجرور نظير: فى الدّار رجل (در خانه مردى مى‌باشد).

شاهد در « رجل » بوده كه نكره است و چون خبرش مجرور و بواسطه‌

الف و لام معين و مشخّص است لاجرم مبتداء واقع شدنش جايز است.

قوله: مادام الابتداء بها: ضمير در « بها » به نكره راجع است.