الف: ضمير موجود در خبر مانند: زيد قام ابوه (زيد، پدرش ايستاد).

شاهد در « قام ابوه» بوده كه جمله و خبر مى‌باشد و ضمير مجرورى در « ابوه » رابط آن محسوب مى‌گردد.

ب: ضمير مقدّر در خبر همچون:

البرّ قفيز بدرهم (گندم يك قفيز آن به يك در هم است).

شاهد در « قفيز بدرهم» است كه خبر بوده و رابطش ضمير مقدّر مى‌باشد چه آنكه تقدير كلام چنين است:

البرّ قفيز منه بدرهم.

ج: اسم اشاره‌اى كه با آن بمبتداء اشاره گردد نظير:

و لباس التّقوى ذلك خير.

« لباس و پوشش تقوى و پرهيزكارى آن از ديگر چيزها بهتر است».

شاهد در « ذلك خير» بوده كه خبر واقع شده و رابطش كلمه « ذلك » است كه مشار اليهش « لباس التّقوى» مى‌باشد.

موارد استغناء مبتداءاز رابط

سپس شارح گويد:

مبتداء در دو مورد از آوردن رابط برايش مستغنى است:

1- در موردى كه مبتداء را تكرار نمايند يعنى عين لفظش را در خبر بياورند مانند: الحاقّة مالحاقّة « قيامت حتمى و حقّ، چيست آن قيامت».

شاهد در « ما الحاقه» است كه خبر بوده و مشتمل است برذكر عين لفظ مبتداء از اينرو در آن رابطى نياز نداريم.

2- در جائيكه خبر مشتمل برلفظ عامّى بوده كه مبتداء در تحت آن واقع باشد مثل:

انّ الّذين آمنوا و عملوا الصّالحات انّا لا نضيع اجر من احسن عملا.