« بدرستيكه كسانيكه ايمان آورده و كار شايسته نمايند، ما قطعا ثواب و اجر آنانكه عمل نيكو انجام مى‌دهند تباه نكرده و از بين نمى‌بريم».

شاهد در جمله « انّا لا نضيع الخ» بوده كه خبر است براى « انّ الّذين» و چون كلمه « من » موصوله در آن عام بوده و « الّذين » در تحت آن داخل است از اينرو احتياجى به ذكر رابط نمى‌باشد.

قوله: و يأتى جملة: ضمير فاعلى در « يأتى » به خبر راجع است و نصب جمله از باب اينستكه حال واقع شده.

قوله: بشرط ان تكون حاوية: ضمير در « تكون » به جمله راجعست.

قوله: سيقت له: ضمير در « سيقت » به جمله عود كرده و ضمير در « له » به مبتداء راجع است.

قوله: اى اسما بمعناه: ضمير در « بمعناه » به مبتداء راجعست.

قوله: يربطها به: ضمير فاعلى در « يربطها » به اسم و ضمير مفعولى به جمله و ضمير مجرورى در « به » به مبتداء برمى‌گردد.

قوله: و هو امّا ضمير موجود: ضمير « هو » به رابط راجع است.

قوله: البرّ: كمله « برّ » بضمّ باء و تشديد راء يعنى گندم.

قوله: قفيز: پيمانه را گويند.

قوله: او اسم اشيربه اليه: ضمير در « به » به اسم راجع بوده و در « اليه » به مبتداء برمى‌گردد.

قوله: و لباس التّقوى الخ: آيه (26) سوره (اعراف).

قوله: و يغنى عن الرّابطة: كلمه « يغنى » بصيغه معلوم مى‌باشد و فاعلش « تكرار المبتداء» است.

قوله: بلفظه: يعنى بلفظ المبتداء.

قوله: الحاقّه ما الحاقّه: سوره (حاقّه) آيه (1).

قوله: يدخل المبتداء تحته: يعنى تحت العموم.

قوله: انّ الّذين آمنوا و عملوا الصّالحات‌ الخ: سوره (كهف) آيه (30).