مى‌شوند.

و امّا اينكه مصنّف افزود اللّاء بطور ندرت و كم همچون الّذين استعمال مى‌شود يعنى بمعناى جمع مذكّر مى‌آيد شاهدش بيتى است كه از شاعر بنى سليم نقل شده و آن اينستكه:

يعنى: پدران ما نيستند كه برما بيشتر از آن مرد منّت گذارند، پدران ما كسانى هستند كه دامن‌هاى خود را براى ما گهواره كرده‌اند.

شاهد در « اللّاء » است كه بملاحظه صفت آمدنش براى « آباؤنا » بمعناى « الّذين » مى‌باشد.

متن: «93»

تجزيه و تركيب‌

من: مبتداء.

و ما: معطوف بآن و همچنين « و ال».

تساوى: فعل مضارع از باب مفاعل و ضمير فاعلى در آن به « من و ما و ال» راجع بوده خبر است براى « من ».

ما: موصوله، مفعول براى « تساوى ».

ذكر: ماضى مجهول، صله و عائد براى « ما ».

واو: عاطفه.

هكذا: جارّ و مجرور، متعلّق باستقرّ، حال است از « ذو ».

ذو: مبتداء.

عند: ظرف، متعلّق به « قدشهر » ، مضاف.

طىّ: مضاف اليه.