قوله: ايضا: يعنى همانطوريكه تقديمش براسم جايز نيست.

قوله: فتأمّل: شايد اشاره باشد باينكه ضمير در « سواه » به لقب راجع بوده و بدين‌ترتيب معناى عبارت چنين مى‌شود:

در صورتيكه لقب با غير خودش مصاحب شد اعمّ از آنكه اسم بوده يا لقب لازم است مؤخّر بيايد پس الزامى نداريم مقصود از « سواه » را خصوص اسم بدانيم تا اشكال مزبور پيش بيايد.

قوله: نعم تقديمها على الاسم: ضمير در « تقديمها » به كنيه راجع است.

متن: «75»

تجزيه و تركيب‌

ان: حرف شرط.

بكونا: فعل مضارع، تثنيه و ضمير فاعلى به اسم و لقب راجع است.

مفردين: خبر براى « يكونا ».

فاضف: فعل امر، جواب براى « ان ».

حتما: مفعول مطلق تأكيدى و تقدير كلام چنين است: و ان يكونا مفردين فحتم الاضافة حتما.

و: عاطفه.

الّا: مركّب است از « ان » شرطيّه و لاء نافيه و فعل شرط محذوف بوده و تقدير كلام چنين است: و ان لا يكونا مفردين اتّبع الخ.

اتّبع: بصيغه امر، فعل و فاعل.

الّذى: موصوله، مفعول براى « اتبع ».

ردف: صله براى موصول.