است كه بواسطه‌اش از ذوات كلمات از جهت صحيح بودن يا معتلّ بودن علم حاصل مى‌گردد.

و نحو بمعناى عام شامل هردو و اعمّ از آندو مى‌باشد و همانطوريكه گذشت مرادف با علوم عربيّت است.

قوله: و ما يعرف به ذواتها: ضمير در « به » به « ماء موصوله» راجع بوده و ضمير در « ذواتها » به « كلم » عود مى‌نمايد و اين عبارت معطوف است به « ما يعرف به اواخر الكلم».

قوله: صحّة و اعتلالا: نصب ايندو كلمه از اين باب است كه تميز هستند براى « ذواتها ».

شرح عربى:

بها: اى فيها.

محويّة: اى مجموعة.

ترجمه و شرح:

كلمه « بها » يعنى « فيها ».

و كلمه « محويّة » يعنى مجموعة.

قوله: فيها: ضمير مؤنّث به « الفيّه » راجع است.

متن: «4»

تجزيه و تركيب‌

تقرّب: فعل مضارع، از باب تفعيل، متعدّى، معلوم، صحيح، فاعلش ضميرى است كه در آن مستتر است باستتار جايزى و به « الفيّه » راجع است.

الاقصى: اسم، معرفه، مقصور، مشتقّ و مفعول براى « تقرّب » و چون مقصور است نصب آن مقدّر مى‌باشد.