قوله: و هى مضمر الخ: ضمير « هى » به معرفه راجع است.

قوله: و مضاف الى معرفة: يعنى نكره‌اى كه به معرفه اضافه شود.

قوله: و محلّى بال: يعنى نكره‌اى كه الف و لام تعريف گرفته باشد.

قوله: المنادى المقصود: بنابراين مناداى غير مقصود معرفه نيست مانند آنكه شخص نابينائى بعنوان كمك كسى را به يارى خود خوانده و مى‌گويد:

يا رجلا خذ بيدى.

قوله: و اختار فى التّسهيل انّ تعريفه بالاشارة اليه: ضمير در « اختار » به مصنّف و در « تعريفه » به مناداى مقصود راجع است چنانچه ضمير در « اليه » نيز به مناداى مقصود عائد مى‌باشد.

قوله: و نقله فى شرحه عن نصّ سيبويه: ضمير فاعلى در « نقله » به شارح تسهيل و ضمير مفعولى آن به « كون تعريف المنادى بالاشارة اليه و المواجهه» راجع بوده و ضمير در « شرحه » به تسهيل عود مى‌كند.

متن: «54»

تجزيه و تركيب‌

فاء: عاطفه بمعناى ترتيب ذكرى (عطف مفصّل برمجمل).

ما: موصوله، مفعول اوّل براى « سمّ ».

لذى: جارّ و مجرور، متعلّق به استقرّ، صله براى « ما » ، مضاف.

غيبة: مضاف اليه.

او: عاطفه.

حضور: معطوف.