شارح گويد:

معرفه شش قسم است كه مصنّف با ذكر مثال بآنها اشاره نموده و آن شش تا عبارتند از:

1- ضمير مانند: هم (ايشان).

2- اسم اشاره مثل: ذى (اين) اشاره به زن.

3- علم همچون: هند (نام زن معيّنى است).

4- مضاف به معرفه نظير: ابنى (كلمه « ابن » كه نكره است به ضمير يعنى « يا » اضافه شده و معرفه گرديده) يعنى پسرم.

5- نكره‌اى كه آراسته با الف و لام باشد يعنى برسرش ال داخل شده مانند: الغلام.

6- موصول مانند: الّذىّ.

مصنّف در شرح كافيه مناداى مقصود را نيز بآنها اضافه كرده نظير: يا رجل كه گوينده از « رجل » شخص منظور و مطلوبى را قصد كرده باشد.

ولى در كتاب تسهيل گفته است تعريف منادى بواسطه اشاره و مواجهه شدن منادى (بصيغه اسم فاعل) با منادى (بصيغه اسم مفعول) مى‌باشد و اين مطلب را نيز از نصّ و تصريح سيبويه نقل كرده يعنى گفته سيبويه باين معنا تصريح نموده است.

ابن كيسان نحوى دو كلمه « من » و « ما » استفهاميّه را به تعداد معارف افزوده است چنانچه ابن خروف لفظ « ما » در مثال دقّقته دقّانعمّا را بآنها اضافه كرده است.

مؤلّف گويد:

لفظ « ما » در « نعمّا » همان است كه ابن هشام در مغنى از آن به ماء اسميّه معرفه تامّه خاصّه ياد كرده است.

قوله: اى غير ما ذكر: مقصود از « ما ذكر» دو قسم نكره مى‌باشد.