مفردش « شاة » بوده و بدين‌ترتيب الف و تاء تنها در جمع آن نيامده است لذا نمى‌توان آنرا زائده قرار داد.

قوله: مؤنّثا كان مفرده: مانند مسلمات و ضاربات كه مؤنّث آنها مسلمة و ضاربة مى‌باشد.

قوله: ام مذكّرا: مانند اصطبلات كه مفردش اصطبل بوده و آن مذكّر است.

قوله: خلق اللّه السّموات: شاهد است براى جمع با الف و تائى كه مفردش مؤنّث و معتلّ است چه آنكه « سموات » جمع « سماء » بوده و بملاحظه الف ممدوه مؤنّث است و چون لام الفعلش الف منقلب از « واو » يعنى در اصل « سمو » مى‌باشد لاجرم معتلّ محسوب مى‌شود.

قوله: رأيت سرادقات و اصطبلات: مثال است براى جمع با الف و تائى كه مفردش مذكّر و از حرف علّه خالى است زيرا « سرادقات » جمع « سرادق » بمعناى غبار غليظى است كه از شيئى برخيزد يا دودى بوده كه ببالا رفته و برشيئى محيط گردد و « اصطبلات » جمع « اصطبل » بمعناى جايگاه دواب مى‌باشد.

قوله: فى تجويزهم نصبه بالفتحة: ضمير جمع در « تجويزهم » به « كوفيّين » عود مى‌كند.

قوله: و لهشام فى تجويزه ذلك فى المعتلّ: ضمير مجرورى در « تجويزه » به هشام راجع بوده و مشار اليه « ذلك » نصب بفتحه مى‌باشد.

قوله: و امّا رفعه: جواب است از سؤال مقدّر بشرحى كه گذشت و ضمير در « رفعه » به « ما بتاء و الف قد جمعا» راجع است.

متن: «42»