قوله: و الملحق به: ضمير در « به » به « ماثنّى » راجع است.

قوله: نون الجمع و الملحق به: ضمير در « به » به جمع عود مى‌كند.

قوله: استعملوه: ضمير منصوبى به نون ماثنّى عائد است.

قوله: فهى مكسورة: ضمير « هى » به نون ماثنّى راجع مى‌باشد.

قوله: و فتحها لغة: ضمير در « فتحها » به نون راجع است.

قوله: كما هو ظاهر عبارة المصنّف: ضمير « هو » به مع الالف راجع است.

مؤلّف گويد:

وجه ظهور عبارت اينستكه مصنّف در متن گفته است:

نون تثنيه بعكس نون جمع مى‌باشد و چون آنرا بطور مطلق گفت از ظاهرش اينطور استفاده مى‌شود كه حكم مزبور در مطلق نون تثنيه مى‌باشد چه با الف آمده و چه با ياء.

قوله: و صرّح به السّيرافى: ضمير در « به » به ظهور مذكور راجع است.

قوله: و جاء ضمّها: يعنى ضمّ نون.

متن: «41»

تجزيه و تركيب‌

ما: موصوله، مبتداء.

بتاء: جارّ و مجرور، متعلّق است به « قد جمعا».

و الف: معطوف است به « تاء ».

قد جمعا: بصيغه ماضى، صله و عائد براى ماء موصوله.

يكسر: بصيغه مضارع مجهول، خبر است براى « ماء موصوله».

فى الجرّ: جارّ و مجرور، متعلّق است به « يكسر ».

و فى النّصب: معطوف است به « فى الجرّ».