شارح گويد:

بنابراين نون تثنيه مكسور بوده و فتحه آن چه با ياء و چه با الف لغتى است از لغات چنانچه از ظاهر عبارت مصنّف اينطور استفاده مى‌شود.

امّا فتحه نون با ياء مانند آنچه در كلام حميد بن ثور بن حزن آمده:

يعنى آن مرغ قطاة بردو بال خود قرار گرفت و در وقت شام بهوا پرواز كرد پس آن مرغ باين حالت نبوده مگر براى يك لحظه و پس از آن از انظار پنهان مى‌گردد.

شاهد در « احوذيّين » است كه بصيغه تثنيه بوده و على القاعده نونش بايد مكسور باشد ولى مفتوح است و امّا فتحه نون با الف كه گفتيم آن نيز لغتى است از لغات همانطوريكه از ظاهر عبارت مصنّف بدست آمده و سيرافى نحوى نيز بآن تصريح كرده مانند آنچه در قول رؤبه آمده:

يعنى مى‌شناسم از آن سلمى بينى و دو چشم و دو مجراى تنفّس را كه شبيه هستند به پرده‌هاى بينى آقاى ظبيان.

شاهد در « عينان » است كه نون را فتحه داده‌اند.

و در برخى عبارت نون را با ضمّه نيز قرائت كرده‌اند مانند آنچه در كلام تغلب آمده است:

يعنى: اى پدر پشّه‌ها من را بى‌خواب نموده‌اند بطورى كه ديگر خواب با چشمانم انس و الفت نمى‌گيرد.

شاهد در « عينان » است كه نونش مضموم خوانده شده.

قوله: و ما به التحق: ضمير در « به » به مجموع راجع است.

قوله: و قلّ من بكسره نطق: ضمير در « بكسره » به نون مجموع راجع است.

قوله: و هو لغة: ضمير « هو » به فتح نون راجع است.