شارح گويد:

كلتا، لفظى است كه به دو مؤنّث اطلاق مى‌شود و مطابق آنچه مصنّف گفته همچون « كلا » مى‌باشد يعنى رفع آن در صورتيكه بضمير اضافه شود به الف است مانند: جائتنى المرئتان كلتاهما.

و اگر به ضمير اضافه نشده بلكه مضاف اليهش اسم ظاهر باشد اعراب آن در تقدير است مانند آنچه در آيه 33 از سوره كهف آمده:

كلتا الجنّتين آتت اكلها.

شاهد در « كلتا » است كه به اسم ظاهر يعنى « الجنّتين » اضافه شده و رفعش بواسطه ابتدائيّت در تقدير است.

سپس مصنّف گويد:

اثنان و اثنتين از نظر حكم اعرابى مانند ابنين و ابنتين مى‌باشند

شارح گويد:

امّا دو كلمه « اثنان » و « اثنتين » كه با ثاء سه نقطه بوده از نظر اعراب نظير « ابنين » و « ابنتين » كه با باء يك نقطه هستند مى‌باشند.

و بعبارت ديگر:

حكم اعراب اثنان و اثنتين همچون مثنّاى حقيقى بوده بدون اينكه‌

شرط و قيدى در آن اعتبار شده باشد اعمّ از آنكه مفرد آمده مانند آنچه در آيه (106) از سوره (مائده) آمده:

حين الوصيّة اثنان.

يا مركّب باشند همچون آيه (60) از سوره (بقره):

اثنتا عشرة عينا.

يا اضافه شده باشند مانند اثناك و اثناكم.

ناگفته نماند: كه لفظ « ثنتان » در لغت بنى تميم همچون اثنتين مى‌باشد.

قوله: فى رفعها بالالف: ضمير در « رفعها » به كلتا عود مى‌كند.