حكمش همچون اسم مقصور بوده و هرسه قسم اعرابش برالف مقدّر است مانند: جائنى كلا الرّجلين (حالت رفع) و رأيت كلا الرّجلين (حالت نطب) و مررت بكلا الرّجلين (حالت جرّ).

قوله: و هو كما يؤخذ من التّسهيل: ضمير « هو » به مثنّى راجع بوده و كلمه « يؤخذ » يعنى يستفاد.

قوله: لعدم دلالة الاوّل على شيئين: مقصود از « الاوّل » زيد مى‌باشد.

قوله: و اتّفاق لفظ مدلول الثّانى: يعنى و لعدم اتّفاق لفظ مدلولى الثّانى و مقصود از « الثّانى » قمران است.

قوله: و الزّيادة فى الباقى: يعنى و لعدم الزّيادة فى الباقى.

قوله: و ارفع بها ايضا كلا: ضمير در « بها » به الف راجع بوده و كلمه « ايضا » اشاره است باينكه علاوه برتثنيه « كلا » نيز رفعش با الف است.

قوله: عند البصريّين: ولى از نظر كوفيّون كلمه « كلا » تثنيه مى‌باشد و مفردش « كلّ » است كه در وقت تثنيه لام مخفّف شده و ضمّه كاف به كسره بدل گرديده است.

قوله: و انّما يرفع بها: ضمير در « بها » به الف راجع است.

قوله: حالكونه مضافا له: ضمير در « حالكونه » به كلا راجع بوده و ضمير در « له » به ضمير عود مى‌كند و كلمه « لام » بمعناى « الى » است.

قوله: و ان لم يضف الى مضمر: ضمير در « لم يضف» به كلا راجع است.

قوله: فهو كالمقصور: ضمير « هو » به كلا راجع است.

قوله: فى تقدير اعرابه على آخره: ضمير در « اعرابه » و « آخره » به مقصور راجع است و مى‌توان آنرا به « كلا » ارجاع داد.

قوله: و هو الالف: ضمير « هو » به آخر عود مى‌كند.

متن: «33»