و چون تعداد معربات در كلام ايشان بسيار و فراوان است از اينرو در مقام سخن گفتن عادت و سيره ايشان براين جارى شده كه كلمات را معرب بخوانند حال ترك اين عادت و استعمال كلمه‌اى از كلمات را بحالت ثابت و يك‌نواخت برزبانشان ثقيل و دشوار است.

قوله: لعدم احتياجه الى الاعراب: ضمير در « احتياجه » به حرف راجع است.

قوله: اذ المعانى المفتقرة اليه لا تعتوره: ضمير در « اليه » به اعراب راجع بوده و ضمير مفعولى در « لا تعتوره» به حرف عائد هستند.

قوله: و ليت يقولها المحزون الخ: اين بيت از جناب ابو طالب بن عبد المطّلّب بن هاشم بن عبد مناف مى‌باشد و كامل آن چنين است:

يعنى: كاش از حال مسافر بن ابى عمرو مطّلع مى‌بودم و لفظ « ليت » را شخص غمگين و اندوهگين مى‌گويد.

قوله: على تجرّدها من معنى الحرفيّة: ضمير مؤنّث در « تجرّدها » به ليت راجع است.

قوله: و جذبها الى معنى الاسميّة: ضمير در « جذبها » به ليت عود مى‌كند.

قوله: بدليل عدم وفائها لمقتضاها: ضمائر مؤنّث به ليت عود مى‌كند.

متن: «22»

تجزيه و تركيب‌

منه: جارّ و مجرور، متعلّق به استقرّ، خبر مقدّم.

ذو فتح: مضاف و مضاف اليه، مبتداء مؤخّر.

و ذو كسر: مضاف و مضاف اليه، معطوف به « ذو فتح».

و ضمّ: معطوف به « كسر » و تقدير « ذو ضمّ» مى‌باشد.

كاين: خبر است براى مبتداء محذوف و تقدير كلام چنين است: