و در امرش مى‌گوئى: اومل.

« اومل » در اصل « اءمل » بوده همزه دوّم را كه ساكنست به واو قلب نموديم زيرا دو همزه وقتى باهم در يك كلمه اجتماع كردند و دوّمى آنها ساكن بود واجب است آنرا بحركت ماقبلش قلب كرد يعنى اگر حركت ماقبل فتحه بود آنرا بالف بايد قلب كرد همچون « أءمن » كه به « آمن » قلب شده و در صورتيكه ضمّه بود بواو قلب گردد مانند « اءمن » كه به « اومن » بدل شده و اگر كسره بود آنرا به ياء بايد قلب كرد نظير « اءمان » كه به « ايمان » مبدّل شده است.

و بايد توجّه داشت اگر همزه اوّلى، همزه وصل باشد در هنگام وصل كلام همزه دوّمى بازمى‌گردد مشروط باينكه ماقبل همزه دوّم مفتوح باشد.

شرح‌

لكنّها قد تخفّف: ضمير در « لكنّها » و « تخفّف » به همزه راجع است.

اذا وقعت غير اوّل: يعنى در ابتداء كلام واقع نشود.

مؤلّف گويد:

مقصود آنستكه اگر همزه در ابتداء كلمه واقع شده و حرفى ماقبلش نباشد شديد و بدون تخفيف خوانده مى‌شود ولى اگر در اوّل كلمه بود و قبل از آن نيز حرفى واقع شده باشد همچون و أمر آنرا مخفّف مى‌خوانند.

لانّها حرف شديد: ضمير در « لانّها » به همزه برمى‌گردد، يعنى چون همزه حرف شديد است از اينرو وقتى در غير اوّل كلمه قرار گرفت آنرا مخفّف مى‌كنند تا شدّتش زائل شود و تخفيفش باين است كه يا حذفش نموده و يا بحرف ديگر قلبش مى‌كنند.