« فيدهنوا » منصوب است تا حمل شود بر معناى « ودّوا ان تدهن» يعنى كلمه « يدهنوا » با اينكه فعل منصوب است عطف بر فعل مرفوع يعنى « تدهن » گرديده بتوهّم اينكه ان ناصبه بر معطوف عليه داخل شده است.

بعضى از ادباء در ذيل آيه شريفه: لعلّى ابلغ الاسباب اسباب السّموات فاطّلع‌ ( شايد به درب‌هاى آسمان راه يابم تا راه آسمانها را يافته و بر خداى موسى آگاه و مطّلع شوم) بنابر قرائت نصب « فاطّلع » گفته‌اند:

اينكلمه بر معناى « لعلّ ابلغ» يعنى لعلّى ان ابلغ عطف شده و بعبارت ديگر:

اطّلع با اينكه منصوبست بر « ابلغ » كه مرفوع بوده عطف شده بتوهّم اينكه بر سر معطوف عليه ان ناصبه داخل شده است. و وجه اين توهّم آنست كه خبر لعلّ بطور كثرت و شيوع مقرون به « ان » مى‌گردد مانند:

فلعلّ بعضكم ان يكون الحنّ بحجّته من بعض (پس شايد حجّت و برهان بعضى از شما از بعضى ديگر رساتر باشد).

شاهد در « ان يكون» است كه خبر « لعلّ » مى‌باشد.

و محتمل است « فاطّلع » عطف بر اسباب بوده همانطوريكه در بيت شاعر نيز فعل بر اسم عطف شده:

يعنى: همانا پوشيدن عبا و روشن بودن چشم من نزدم محبوب‌تر است از بتن كردن لباس نازك و فاخر.

شاهد در « تقرّ » است كه فعل بوده ولى در عين حال بر اسم يعنى « لبس » عطف شده است.

سپس مصنّف گويد:

و با وجود ايندو احتمال قول اهل كوفه دفع مى‌شود، ايشان گفته‌اند:

در اينقرائت (قرائت نصب فاطّلع) حجّت و دليل است بر جواز نصب در ترجى تا حمل بر تمنّى شود.