مصنّف مى‌گويد:

جواب اوّل و دوّم را تضعيف كرده‌اند و شرح آن چنين است:

امّا بيان تضعيف جواب اوّل، مى‌گوئيم:

زائد بودن لام بر سر خبر مبتدأ اختصاص بشعر داشته و در كلام منثور ابدا جايز نيست اين لام بر خبر درآيد.

و امّا بيان تضعيف جواب دوّم: جمع بين لام تأكيد و حذف مبتدأ مانند جمع بين دو امر متنافى است زيرا آوردن « لام » زائده بمنظور تأكيد است و حذف مبتدأ با تأكيد تنافى دارد.

و بعضى ديگر گفته‌اند:

در آيه شريفه‌ «انّهذان لساحران» انّ بمعناى « نعم » نيست بلكه حرف تأكيد بوده منتهى اسمش ضمير شأن بوده و جمله اسميه « هذان لساحران» خبرش مى‌باشد.

مصنّف گويد:

اين قول نيز ضعيف است زيرا ضمير شأن بمنظور تقويت كلام وضع شده و چيزى كه غرض از وضعش تقويت كلام است با حذفش مناسبتى ندارد و اگر در برخى موارد شنيده شده كه ضمير شأن حذف شده بايد آنرا شاذ دانست مگر در باب « انّ » مفتوحه در صورتيكه مخفّف شده باشد چه آنكه حضرات حذف ضمير شأن در اين مورد را سهل و آسان تلقى كرده‌اند زيرا در كلامى وارد شده كه بناء بر تخفيف آن گذارده شده است از اينرو به تبعيت حذف نون ضمير را نيز حذف مى‌كنند مضافا باينكه اگر ضمير مزبور در اين باب ذكر شود تشديد دادن به « انّ » نيز واجب است زيرا ضمائر اشياء را به اصل خود برمى‌گردانند لذا در صورت وجود ضمير در كلام « ان » مخفّه بايد باصلش كه مشدّده باشد برگردد و شاهد بر اين گفتار آنستكه:

آنانكه مى‌گويند: لدو لم يك و واللّه در وقت اتّصال ضمير مى‌گويند:

لدنك و لم يكنه و بك لا فعلنّ.

يعنى اصل « لد » لدن و اصل « لم يك» لم يكن بوده منتهى وقتى ضمير بآنها