مهلت ده تا انديشه كرده و بامداد جواب نهائى را بازگو خواهم نمود .

ابن زياد پذيرفت و يك شب را به او مهلت داد .

عمر از بارگاه بيرون آمد و با هريك از دوستان و آشنايان كه مشورت و صلاح ديد نمود جملگى او را از اقدام به اين عمل زجر و منع نمودند، بارى در آن شب سرنوشت‌ساز و حسّاس قسمت اعظم شب را بيدار بود و در اطراف اين مسئله مى‌انديشيد و با خود فكر مى‌كرد آيا كشتن جگرگوشه صديقه طاهره را قبول كنم و بدينوسيله خود را از سعادت عقبى محروم ساخته و آتش دوزخ را براى خويش آماده نمايم و در عوض حكومت رى كه منتها آرزويم هست را بدست آورم يا حكومت و رياست دنيا را صرفنظر نموده و گرد اين عمل جنائى نگشته و با ترك آن آتش سوزان جهنم را از خود دفع نمايم؟

پيوسته آن شب در حيرت و سرگردانى بود و اين اشعار را در همان شب با خود زمرمه مى‌كرد :

بامداد عمر بن سعد مخذول به بارگاه پسر زياد رفت، ابن زياد از او پرسيد تصميمت چه شد؟