موسى را از تصميم نهايى آنان آگاه سازد. مفسّران اسلامى مى گويند كه پسر عموى فرعون بوده است.

2. طرف سخن او در سوره مؤمن، كه آنان را به لفظ «يا قوم» نصيحت مى كند، مطلق ساكنان پهنه مصر نبود، بلكه همان درباريان و سران مملكت بود اگر قرآن مى فرمايد: ما او را از مكر آنها حفظ كرديم مقصود صيانت از مكر و حيله سران دربار فرعون است، نه مطلق قبطيان.

با ملاحظه اين دو مطلب معلوم مى گردد كه مقصود از آل فرعون كه صبح و شام بر آتش عرضه مى شوند، همان سران كفر است. زيرا اين جمله پس از مذاكره مؤمن آل فرعون با قوم خود وارد شده است يعنى همان افرادى كه طرف سخن او بودند همان ها بر آتش عرضه مى شوند و فرض اين است كه طرف گفتار او سران كشور بودند، نه همه ملت. براى توضيح بيشتر بار ديگر متن آيه را مى آوريم:[1]

(فَوَقاهُ اللّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا وَ حاقَ بِ آلِ فِرْعَونَ سُوءُ الْعَذاب * النّارُ يُعْرَضُونَ عَلَيْها غُدُوّاً و عَشِيّاً...).

قرينه ديگر اين است كه همين آل فرعون در روز رستاخيز به حكم آيه:

(وَ يَومَ تَقُومُ السّاعَةُ أدخِلُوا آلَ فِرْعَونَ أَشَدَّ العَذابِ) (غافر/45ـ 46).

بر «اشد عذاب» وارد مى شوند، و عذاب دردناك و سخت با سران كفر مناسبت بيشترى دارد نه با مطلق كافر و مجرم.