بنابر اين، كسانى كه بر كمى درنگ كردن نظرمى دهند، عموماًگروههاى مجرم و گناهكار مى باشند و اما جمعيت هاى دانا و با ايمان، بر خلاف اين نظر مى دهند، چنانكه مى فرمايد:

(وَقالَ الّذينَ أُوتُوا العِلْمَ وَالإِيمانَ لَقَدْ لَبِثْتُمْ فِى كِتابِ اللّهِ إِلى يَومِ الْبَعْثِ فَهذا يَومُ البَعْثِ...)(روم/56)

«گروهى كه به آنان علم و ايمان داده شده است مى گويند در كتاب خدا تا روز رستاخيز به سر برده ايد پس اين است روز قيامت».

اگر برخى از مفسران مى گويند كه مقصود از اين گروه فرشتگان است«هيچ دليلى بر نظريه خودندارند، بلكه با توجه به اينكه نظر مخالف را مجرمان و گنهكاران مى دهند، بايد گفت: اين نظر مربوط به گروه مقابل آنان است، يعنى جمعيتهاى مؤمن از انسانهاى برانگيخته شده.

نكته دوم:

دقت و موشكافى در مفاد واژه «لبث» كه در اين آيات به كار رفته است، حقيقتى را روشن مى سازد و آن اينكه مرگ پايان زندگى نبوده و خاموشى قواى ماده و توقف «ارگانيزم بدن» از هر نوع فعل و انفعال، مايه فناى انسان نيست. شكى نداريم كه با مرگ، جهاز مادى بدن از كار افتاده و اعصاب و عروق و سلولهاى بدن از فعاليت باز مى ماند و چيزى نمى گذرد كه همگى به خاك و يا ديگر عناصر بى روح تبديل مى شوند. اگر واقع انسانيت بشر همان دستگاه ظاهرى او باشد و پشت اين سازمان، موجود ديگرى به نام روح زنده وجود نداشته باشد، در اين صورت تبديل بدن به خاك، مايه بطلان و فناى انسان به شمار مى رود و در نتيجه استعمال لفظ «لبث» كه در فارسى به آن مكث و درنگ مى گويند، صحيح نمى باشد. زيرا پس از مرگ، چيزى باقى نمى ماند كه «مكث» و «لبث» را به آن نسبت دهند.